Blog: Brandende voeten

Blog: Brandende voeten

2 februari 2022 door Arnold Smeels

Je moet nooit met de clou beginnen, als je een grap vertelt. Nou vooruit, voor deze keer dan.

Andrien zag in de rubriek ‘Koopjedeal’ op de achterkant van de krant een advertentie voor een matje waarop honden verkoeling konden vinden. Vorige zomer was het tropisch warm. Zo’n matje moest wel heerlijk zijn voor een hond. Het was een kleedje, geleed, er zaten kristallen in die gingen werken zodra je het kleedje een tijdje in een bak water legde. Daardoor zette het kleedje op tot een stevig heerlijk koel matje. Het oogde als een klein luchtbedje. Na verloop van enkele dagen verminderde de werking van de kristallen, waardoor het matje zou krimpen tot het weer het kleedje was geworden waarmee je begonnen was. Maar als je het dan weer een tijdje in een bak met water zou leggen, dan ging het kleedje vanzelf weer groeien tot het weer een verkoelend matje was dat leek op een klein luchtbedje.

Ik heb met grote regelmaat erg veel last van brandende voeten. Aan de buitenkant voelen ze normaal aan, maar van binnen lijkt het wel of ze er kolen aan het stoken zijn. De uiteinden van de zenuwen zijn daar beschadigd. Volgens de neuroloog heeft het met Parkinson niks te maken, maar als je Parkinson hebt, is de kans wel groter dat je er last van krijgt. Het zalfje dat hij voorschreef hielp niets. Ik redde me met kousen en schoenen uit op de plavuizen of ik legde een paar koelelementen uit de vriezer, ingepakt in een handdoekje, onder mijn zere voeten. Het bleef een beetje behelpen. Tot Andrien die advertentie zag.

Gewapend met de informatie uit de koopjedeal-advertentie stapte ik de dierenspeciaalzaak binnen. Het was er niet druk. Ik was snel aan de beurt.

‘Heeft u ook koelmatjes voor honden?’

’Ik geloof het wel, loopt u maar even mee.’

Ik deed braaf wat me werd gevraagd. ‘Oh, ik zie dat we er nog maar eentje hebben, en het is een kleintje…’

‘Mag ik even kijken?’

‘Zal ik hem even voor u uit de verpakking halen?’, bood de juffrouw vriendelijk aan, ‘dan kunt u het beter zien’.

Mijn voeten pasten er precies op, dat zag ik onmiddellijk.

‘Wat voor hond is het?’, vroeg ze behulpzaam.

’Ik denk dat deze wel past. Ja, doe deze maar’. Het was een mooie, met een chique Schots ruitje.

‘Kan ik verder nog iets voor u doen?’

‘Kun je een geheimpje bewaren?’ Ze keek me verbaasd aan.

’Hoe bedoelt u?’

’Dat je het aan niemand verder vertelt…’ 

’Wat?’

’Dat ik helemaal geen hond heb.’

‘Die kerel is stapelgek’, zal ze wel gedacht hebben toen ik de winkeldeur achter me sloot.

Ga terug naar alle blogs van Arnold Smeels

Reacties

Terug naar boven