Blog: Pats
6 juni 2022
Pats, daar ligt mijn sleutelbos weer op de grond. De fijne motoriek van mijn handen, vingers gaat achteruit. Als ik met mijn sleutelbos een sleutel zoek voor een van de buitendeuren dan gaat het de helft van de tijd mis. Ik erger me daaraan. Ook het vinden van het sleutelgat is een ramp, zeker als het schemert of donker is. Pats, daar ligt mijn sleutelbos weer op de grond.
Steeds vaker vergeet ik de achterdeur op slot te doen als ik wegga. Dat maakt mij onzeker. Ben ik nog wel te vertrouwen? Kan ik nog wel op mezelf vertrouwen bij simpele dingen als de boel op slot doen als ik wegga?
Heb ik de redactie van de Parkinson Nieuwsbrief al mijn kopij gestuurd? Waar ging mijn echtgenote ook alweer naartoe van de week? Vergeet ik zelf niet waar ik naartoe moet ergens gedurende deze week?
Uiterlijk zie je niet veel aan mij. De Levodopa zorgt ervoor dat het trillen van mijn handen en ledematen en in de onderbuik niet teveel opvalt. Soms kan ik dit niet onderdrukken. Na een lichte inspanning bijvoorbeeld of als ik rustig naar de televisie zit te kijken of net in bed lig. Maar over het algemeen genomen valt dat trillen erg mee.
Nee, die kop, die hersenen die halen rare streken met mij uit. Streken die ik eerder niet gewend was. Nogmaals, ik voel mij daardoor onzeker worden over mijn eigen functioneren. Mijn echtgenote zegt, dat als je mij langer meemaakt ik echt wel een parkinsonpatiënt ben. Maar anderen die mij oppervlakkig even ontmoeten verbazen zich erover als ik zeg parkinsonpatiënt te zijn. En ergens vind ik dat vervelend, net of je liegt. Het lijkt of ik erkenning wil, herkenning en erkenning over het feit dat ik ziek ben, dat ik niet veel meer kan.
Mijn vrouw rijdt op een sportieve Kogaherenfiets en daar kom ik aan met mijn valhelmpje op mijn E-bike met lage instap. Stram en stijf bij het op en afstappen. Dan zien mensen dat deze omgekeerde wereld er een is uit nood geboren. Dat geeft mij een excuus voor mijn geschonden mannelijkheid.