Wat is Shiatsu?

Heel kort samengevat: Shiatsu ‘werkt’ met meridianen en drukpunten. Niet met naalden, zoals bij acupunctuur. Eigenlijk is het dus acupressuur. Als een punt veel pijn doet, zit er een blokkade, en probeert de therapeut deze blokkade op te heffen.

Sebastiaan, ‘mijn’ therapeut, zei het zo: Shiatsu is een Japanse manuele therapievorm die voortkomt en is gebaseerd op de eeuwenoude inzichten met betrekking tot het menselijk lichaam en de geest in het oosten en met name Japan. Het gebruikt dezelfde punten en lijnen, meridianen, als bij acupunctuur, maar er worden geen naalden in het lichaam gebracht. De punten en meridianen worden gestimuleerd door druk uit te oefenen met duimen, vingers, handen, ellebogen, knieën en voeten. De therapeut onderzoekt  hoe het verloop van ki 気, vitale energie, in de meridianen en organen is en stuurt dat bij waar nodig. Blokkades zijn vaak pijnlijke plekken in het weefsel, spieren of organen. Na een behandeling zullen de pijnlijke plekken minder gevoelig zijn.

De Europese Shiatsu federatie (ESF) gaf in het begin van deze eeuw de opdracht aan de 'School of Healthcare, University of Leeds' om Shiatsu wetenschappelijk te onderzoeken. De onderzoeksvragen waren:

Ten eerste: is Shiatsu veilig?

Ten tweede: werkt Shiatsu effectief?

Ten derde: is dit voordeliger voor de ziekteverzekering?.

In het 'Final Report ' van December 2007, onderschreven door Prof. Andrew F Long werden deze drie vragen met 'Ja' beantwoord. Het rapport bevat 263 pagina's en kan ingezien worden in België bij de Belgische Shiatsu Federatie. Shiatsu is momenteel nog niet geregulariseerd in België. (bron:  https://nl.wikipedia.org/wiki/Shiatsu). In Nederland valt het onder de ‘alternatieve geneeswijzen’ en wordt het deels vergoed door je zorgverzekeraar, uit de aanvullende verzekering.

In Japan ligt de nadruk in de gezondheidszorg op PREVENTIE, artsen moeten er vooral voor zorgen dat hun patiënten NIET ZIEK worden. 

In het Westen (bij ons dus) gaan artsen pas behandelen als iemand ernstige klachten heeft. Bij lichte klachten krijg je in Nederland geen arts te zien…

(Als iemand in Japan toch ziek is, zal de arts hem of haar uiteraard behandelen om te genezen.)

Shiatsu en parkinson

Na het lezen van de informatie op zijn site, mailde ik Sebastiaan met de vraag of Shiatsu ook helpt tegen klachten die door parkinson veroorzaakt worden. Hij mailde terug dat een cliënt van hem die parkinson had, vond van wel 😀

Een telefonische intake volgde. Aansluitend maakten we een afspraak voor de fysieke intake en de eerste behandeling. 

Een paar dagen voordat ik mijn eerste afspraak had, werd ik wakker met een heel pijnlijke schouder en arm. Ik kon de arm nauwelijks gebruiken.

Zou ik toch te koud gelegen hebben ’s nachts? Het was na de eerste nacht, dat ik zonder dekbed sliep, met alleen een dun laken over me heen (half juni).

Ik besloot niet meteen naar huisarts of fysio te ‘rennen’ maar even af te wachten wat de Shiatsu therapeut zou zeggen.

Intussen had ik ook vaak last van de buik, moeite met ophouden van de urine, soms kostte het zelfs moeite de ‘grote boodschap’ tijdig op het toilet te deponeren.

Sebastiaan concentreerde zich de eerste paar behandelingen vooral op de buik. De darmmeridiaan loopt door de linker arm en was duidelijk overprikkeld, vond hij.

Ik legde zelf de link met de diverse wetenschappers, die onderzoek doen naar de theorie, dat parkinson bij (een deel van de) mensen in de darmen begint, en niet in de hersenen.  

Op dit moment heb ik zes behandelingen gehad in zes weken. De therapeut kan niet toveren natuurlijk, maar een aantal klachten is duidelijk minder. De arm doet geen pijn meer, twee vingers tintelen nog wat, waarschijnlijk door nog wat geïrriteerde zenuwbanen. En de buik is weer rustig. Ik kan urine en ontlasting weer goed ophouden. Pfff. Gelukkig!

Hij heeft ook al aandacht besteed aan mijn rug, die vaak pijnlijk is bij het wakker worden.

En ik hoop dat hij een keer iets tegen de speekselvloed kan bedenken. Maar daar heb ik intussen mooie kwijlsjaals voor gevonden. (daarover vertel ik in het volgende hoofdstukje).  De eerstvolgende behandeling is over drie weken.

Gelukkig beschikt de therapeut ook over een humor die me wel aanspreekt. 

Zeg ik “Au”, antwoordt hij “Bingo!”

Vraag ik: “kan ik straks nog naar huis fietsen?”.

Antwoord: “bij de meeste van mijn cliënten lukt dat wel hoor, en anders leg ik ze in de kelder”.

En nadat ik uitgelachen was: “Dat zou ik niet te vaak doen, als ik jou was, want dan betalen ze je niet meer.”

Naast deze gekkigheid  hebben we ook serieuze gesprekken. En soms is het gewoon stil. Een behandeling duurt 90 minuten. Je hoeft niet steeds te praten!

Kwijksjaals – Honni sjaals

Scouters krijgt een nieuwe site, vijftien vrijwilligers helpen om alle hulpmiddelen na te lopen op inhoud, werkende linkjes, correcte prijzen en verkrijgbaarheid. Ik ben één van die vrijwilligers.

Tot mijn verbazing zag ik onderaan mijn nieuwe lijst met hulpmiddelen ‘kwijlsjaal’ staan.

O? Iets tegen kwijlen? Ik klikte snel door. En zowaar. Leuke, kleurige sjaals, makkelijk aan te brengen, met grote drukknopen. Ik las:

De kwijlsjaal Honni is een idee van Susan Nielsen. Zij ontwierp de Honni sjaal aanvankelijk alleen voor kinderen, maar zag al snel ook een mooie toepassing voor volwassenen met hetzelfde probleem.

Alle Honni sjaals worden gemaakt van materiaal dat vocht absorbeert. Je kan kiezen uit allerlei verschillende sjaals van effen stof of met een mooie print. In allerlei verschillende kleuren. Er is altijd wel een sjaal die bij jou past.

Ik was meteen enthousiast en bestelde er een paar. Want in verband met parkinson heb ik flink last van kwijlen. Speekselvloed noemt de neuroloog dat.

Tot mijn verassing werd ik door Susan opgebeld. Ik had namelijk verschillende maten besteld. “Of dat een vergissing was?” Tjonge, wat een service!! Inmiddels heb ik een paar sjaals. Ik ben er reuze blij mee. Op de fiets draag ik ze gewoon bovenop mijn jas. (Ik heb dus twee verschillende maten gekocht, ook een grotere maat zodat ik die bovenop mijn winterjas kan doen). Daarmee hoef ik geen zakdoekje meer te zoeken in mijn broekzak tijdens het fietsen. Wel zo veilig! De sjaals kunnen in de wasmachine en in de droger. Die droger heb ik niet, wel een droogrek. “Dan moet je ze af en toe strijken” wist Susan.

Benieuwd hoe Susan de sjaals maakt? Op haar site laat ze dat dat zien in een filmpje (https://www.honnisjaal.nl/).

Bocht naar rechts fietsen

Het valt me al een tijdje op, dat ik moeite heb met bochten naar rechts. Ik maak de bocht te ruim. Een smal straatje rechts in fietsen lukt natuurlijk, maar ik bereik dat straatje via de stoep aan de overkant…

Raar. Ik ging er pas serieus over nadenken, toen een fietsmaatje dat links van me reed schrok, toen ik de bocht zo wijd nam. 

Voortaan waarschuwde ik mensen dus maar voor mijn rare bochten, waarop diverse groepsleden antwoordden dat ze dat allang gemerkt hadden.

Vorige week besloot ik aan de fysiotherapeut te vragen, of hij hier iets op wist. Hij had onlangs op een symposium over parkinson gehoord, dat veel mensen met parkinson dit doen!

De oplossing had hij ook geleerd: “je moet niet IN de bocht kijken, maar UIT de bocht”.  

Ehhhh?… wat bedoel je?

Hij legde het uit. Niet helemaal naar rechts kijken, maar verder vooruit, voorbij de bocht.

O, waarschijnlijk heb ik er daarom met duofietsen geen last van, die fiets is breder, dan kijk je vanzelf meer uit de bocht!

“Als het niet lukt gaan we na mijn vakantie een keer samen fietsen. Dan moet ik wel een dubbele afspraak maken, in een half uurtje red ik dat niet.” beloofde hij.

Bij mijn eerstvolgende fietsrit ging ik het uitproberen. En het lijkt te werken. Ook bij het smalle straatje waar ik dit probleem voor het eerst opmerkte. Ik fietste zowaar keurig het weggetje in, en niet via de tegenoverliggende stoep!

Mijn date met de fysio gaat nu vast niet door 😀

Op internet heb ik gezocht naar het verhaal over de bocht naar rechts fietsen. Ik heb het nog niet gevonden. Wel een onderzoek van vorig jaar (2022) over het grote belang van fietsen voor je spieren EN voor je hersenen. 

Belangrijk dus, om te blijven fietsen! En gelukkig vind ik het heerlijk om te doen.

Tijdens het  duofietsen maak ik de bocht naar rechts goed;  die fiets is breder, dan kijk ik blijkbaar vanzelf meer ‘uit de bocht.’

 

 

 

 Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek