Berichten over Blog: naaste

Wij waren samen fanatieke fietsers. Verschillende jaren hebben we tijdens de vakantieperiode gebruikgemaakt van Vrienden op de Fiets. Nu zijn we vrienden van de Parkinson Vereniging. Het kan heel raar gaan in het leven van iemand.

Ik ben van de generatie "Niet lullen maar poetsen". Gewoon doen dus een niet zeuren. Ziek? Dat bestaat niet. Geen zin? Dan maak je maar zin, toch? Nu met P is dat wel eens moeilijk maar overheerst het gevoel zelfs nog meer, dat ik mezelf die schop onder de komt moet geven en dóór moet gaan, want stilstaan is achteruitgaan.

Ik ben samen met Marg bij een dansvoorstelling. Ik zit met mijn rechterarm tegen haar aan. Ze heeft sinds een tijdje last van ongecontroleerde bewegingen van haar hoofd en soms van haar hele bovenlichaam.

De afgelopen maanden zijn als een rollercoaster voorbij geraasd. Terwijl op hetzelfde moment mijn wereld leek stil te staan. Het is een vreemde contradictio in terminis (uitspraken bedoeld waarbij de gebruikte woorden met elkaar in tegenspraak zijn) maar in mijn geval is dat echt het geval.

Nou, daar ga ik dan, even van me af schrijven. Ben benieuwd of dit wat wordt.

Rik Bronkhorst schreef deze blog naar aanleiding van de documentaire 'Samen alleen'.

Rik Bronkhorst maakte een vlog met als thema 'Parkinson, ieder heeft zijn eigen pad te gaan'. Hierin vertelt hij over de lichamelijke en geestelijke verschijnselen van parkinson en dat die voor iedereen verschillend zijn. Ieder heeft zijn eigen pad te gaan. De kunst is de moed erin te houden en te kijken naar wat nog wel kan.

De zon schijnt weer!

“There I’m all alone again
And it seems as though it’s never been so bleak
With the price still in my hands
I’m led away forward a fate I cannot flee
Broke a bargain on my end”