Berichten over Blog

Wanneer mij gevraagd wordt, hoe sta je in het accepteren van het feit dat je parkinson hebt? En welke rol heeft dit in je leven, dan zeg ik, dat de acceptatie voor mij gekoppeld is aan zoveel als mogelijk zelf de regie houden.

'Misschien duurt het wel heel lang voor je klachten verergeren', merkt een lang-niet-gezien familielid van Marg op. 

Gedicht van Jolanda Everink:

De ‘mallemolen’ uit het 2e deel was achter de rug en we stonden op de drempel van een ander leven. Ik schrijf hier met nadruk we, je hebt je vriendje Parkinson namelijk niet alleen.

De arbeidsdeskundige van het UWV belt: “Meneer Lindner ik zou u vandaag om 14 uur bellen en dat is volgens afspraak gelukt!” Ik zeg dat ik daar blij mee ben. Kennelijk lukt het haar niet vaak om afspraken na te komen?

Vanochtend werd ik chagrijnig wakker.

Een ijselijke gil wekt me uit een diepe slaap. Het geluid blijkt uit Marg te komen die naast me ligt te slapen. Mijn hart bonst in mijn keel, ik ben in één klap wakker. 'Je bent aan het dromen' zeg ik tegen haar, nadat ik haar wakker geschud heb. "Iemand gooide me in ijskoud water" mompelt ze en valt gelijk weer in slaap.

Om een beetje mijn blogs te kunnen volgen is het misschien handig dat ik bij het begin begin. Vandaar dat ik start met een hoofdstukje uit het boekje. Even terug in de tijd...

Het eerste deel ging over het grote ontkennen van Parkinson diagnose in 2015 en wat er aan vooraf ging.