Berichten over Blog: bewegen

Mijn vorige blog eindigde bij de gyneacoloog, zij wilde wel eens lezen hoe de weg naar de pomp er uit kan zien. Reactie:…het is heel informatief en verdiepend om als zorgverlener ook mee te krijgen wat er eigenlijk allemaal gebeurt buiten  de deur van de spreekkamer….

Een poosje terug vroeg de parkinsonverpleegkundige of ik weleens had gehoord van Fietsmaatjes Almere. Dat blijkt een stichting die er is voor mensen die graag eropuit gaan met de fiets maar dit door een beperking niet zelfstandig kunnen. Via een kennismakingsgesprek word je aan een vrijwilliger gekoppeld en kan er gefietst worden. Dat zou een prachtige mogelijkheid voor mij zijn om weer te kunnen fietsen. Vanwege mijn slechte zicht heb ik dat jaren geleden moeten opgeven.

Zo’n tien jaar geleden ontdekte ik hoe geweldig goed ik kon bewegen op het ritme van Dance muziek. Ik was gelukkig, bijna euforisch als ík kon dansen op een techno of trance feest. Ik heb heel wat festivals en clubnights stukgedanst, toen nog niet kapot te krijgen.

Veel parkinsonpatiënten, die dat nog kunnen, doen aan verbetering van hun conditie. Dat valt niet altijd mee i.v.m. de vermoeidheidsklachten. Ook ik heb daar last van. Ik lig veel op bed. Kom ’s morgens maar moeilijk op gang. Slaap minstens tien uur per nacht en ga ’s middags ruim een uur naar bed. ’s Avonds ga ik het liefste om uiterlijk half tien slapen. De dag zit erop.

Ik had een driewieler gekocht. Ik reed tot dan toe op een herenrijwiel. Dat was niet ideaal. Het licht springt op groen en uit alle macht probeer ik zoveel snelheid te maken dat ik mijn voet op de andere trapper kan krijgen zodat ik met twee benen vaart kan maken. Soms lukt dat, meestal niet. De andere trapper wil niet meewerken en blijft op 90 graden staan.

En zo is het jaar Stepwise deelname wederom omgevlogen, en o, wat heb ik het leuk gevonden om deel te nemen, aan dit actieve onderzoek, waarbij het bewegen bij Parkinson centraal staat.

Boksen schijnt goed te zijn voor PD patienten als we het onderzoek hiernaar mogen geloven. Veel harde evidentie is er niet, maar dat is niet erg, als we maar genoeg geloven dan  voltrekt het wonder zich vanzelf.

Nog twee bochten en daar zijn we bij het eindpunt van het Pieterpad waar we in oktober vorig jaar mee begonnen zijn. In blokken van 3-7 dagen hebben we de 26 etappes en het totaal van 500 km afgelegd. De laatste dagen gingen we richting Maastricht. Het boekje had al gewaarschuwd dat deze stukken heuvelachtig zouden  zijn en dat waren ze ook. Alle 4  de laatste etappes waren tussen 21 en 23 km, wat in de praktijk met stukken lopen om bij begin- en eindpunt te komen en de onvermijdelijke lichte dwalingen ondanks de prima documentatie in het boekje, dat het eigenlijk al snel tussen 23 en 25 km  was, en dat is veel.

Zo’n 7/8  jaar geleden heb ik voor het laatst geskied. Met mijn gezin in Oostenrijk. Ik weet nog dat het heel zwaar was. Ik moest om de haverklap stoppen omdat mijn benen verzuurden en pijn deden. Het bochtje rechtsom lukte niet goed.  Ik was de grote vertragende factor op onze skitochtjes. Ik besloot toen dat het mooi was geweest. Ik had geen plezier meer in het skiën.