Berichten over Blog

Wie onze leeftijd heeft, denkt zo nu en dan wel eens na over de dood. Daar hoef je geen parkinsonpatiënt voor de te zijn.

Niets geeft me zo’n vervelend gevoel, dan wanneer ze tegen me zeg-gen dat vergeetachtigheid bij de leeftijd hoort. Dat we allemaal wat stijver worden naarmate de leeftijd klimt, en emotioneler. Dat die din-gen niks met Parkinson te maken hebben.

Herinner je gister; Droom van morgen; Maar leef vandaag!

Het is alweer een tijd geleden dat ik een stukje schreef. Het is helemaal uit mijn aandacht geglipt, en nu, vanmorgen pak ik de draad weer op.

Er is iets, dat niet past bij het beeld dat sommigen van mij hebben. Misschien omdat ze niet goed weten wat Parkinson wel of niet is. Vervelende misverstanden, vind ik dat.

In mijn laatste blog refereerde ik aan de complexiteit van Neurologie en Parkinson in het bijzonder. Inmiddels zitten wij op 3 juli en zijn wij een aantal loketten en één heerlijke vakantie verder.

Als het zo uitkomt, dan kook ik. ‘Wie gaat er vandaag achter de vuren?’, noemen we dat. Ik ben niet van de ‘haute cuisine’, maar voor de doordeweekse pot draai ik mijn hand niet om. Als je kunt lezen, dan kun je ook koken.

Nuchter gezegd is mijn lichaam één grote chemische fabriek. Als het goed is, functioneren alle ‘’processen” honderd procent en zijn ze precies op elkaar afgestemd. Alleen bij mij als parkinsonpatiënt lopen er een aantal dingen uit de pas. 

‘Ik zou wel willen weten hoe dat zit…’, zeg ik tegen de psycholoog met wie ik sinds het najaar van 2020 weer in gesprek ben, ‘…hoe het komt dat het aantal pilletjes dat ik slik, lang niet alles zegt over hoe het met me gaat’.