Archief

Vanmorgen was ik bij een behandelaar die aan mij vroeg: “Hoe is je week geweest?”
Ik vertelde enthousiast wat er gepasseerd is. Plotsklaps komt zijn collega aanlopen en begint tegen hem te praten. De aandacht werd verlegd naar de collega en ik dacht: wat gebeurt hier nu?

Gastblog door Hans van Geluk

Dit nummer legt mijn ziel bloot.

In mijn eigen ziekenhuisbedje word ik door allerlei gangen gereden en tenslotte geparkeerd naast de andere gelukkigen voor de ok.

De afgelopen maanden zijn als een rollercoaster voorbij geraasd. Terwijl op hetzelfde moment mijn wereld leek stil te staan. Het is een vreemde contradictio in terminis (uitspraken bedoeld waarbij de gebruikte woorden met elkaar in tegenspraak zijn) maar in mijn geval is dat echt het geval.

Daar lig je dan, op je ziekenhuisbedje, te wachten op het 5 uur diner. Door vriend gebracht vanochtend en overgedragen aan verpleegster Silke, op het moment dat ze mij twee polsbandjes omdoet.

13 april was het weer tijd om een stukje Pieterpad (etappe 5 en 6) te lopen. We hadden alles in februari al besproken en eigenlijk was ik het alweer vergeten. Het was dus maar goed dat het in mijn agenda stond.

Wat is parkinson toch een vreemde ziekte.

"De weken vliegen om, het gaat veel te hard…"
Dat was de openingszin van een vorige blog. Die zin kan ik weer gebruiken voor deze blog. Want de tijd gaat snel. Inmiddels heb ik al 11 jaar Parkinson en 4 jaar de duodopa-pomp.

Hééé… zie ik je denken, jij hebt toch geen langdurige beperking? Dat klopt, maar ik wordt wel ouder en het aantal beperkingen door de parkinson neemt toe.