Berichten over Blog

Het moest er toch een keer van komen, Marg en ik zijn ons gaan verdiepen in de toekomst. Met de ziekte van Parkinson weet je dat die toekomst er anders uit ziet dan als je gezond bent en dat is zwak uitgedrukt  'geen leuk vooruitzicht'. Dat maakt nadenken en praten erover niet makkelijker, maar wel noodzakelijker.

Omdat de botten op de foto van mijn (gebroken) pols wel wat scherper zouden mogen zijn, adviseerde de chirurg een botdichtheid meting.

“Ik zou zo graag eens,
uit mijn lijf willen kruipen,
zomaar voor een keer,
gewoon om eens mee te maken,
hoe het voelt om alles te kunnen,
en om even gezond te zijn,
WANT DAT WEET IK NIET MEER”

(Quote uit Pinterest)

Op woensdag 1 februari jongstleden was ik getuige van de lancering van een nieuw parkinson café voor de regio Krimpenerwaard. Dat hieraan behoefte bestaat lijkt me evident gezien de hoge opkomst. Ik schat dat er rond de 60 belangstellenden waren: patiënten, mantelzorgers en professionals.

“We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, hoe is het met u” vraagt de neuroloog. “Gezien de toestand van mijn lotgenoten in de wachtkamer, mag ik niet klagen. Wat een onmogelijke aandoening en wat een onmogelijk vak”, mompel ik en ga zitten. 

Vanaf eind 2018 ging ik duo-fietsen. Het leek me gaaf en dat was het ook.

De laatste keer dat ik bij de bedrijfsarts was vertelde ik hem dat ik het idee had dat mijn collega’s me niet goed begrepen.

Wat heb ik me op de hals gehaald…komend jaar maar liefst vier interviews met foto`s op de cover, terwijl ik foto shoots verschrikkelijk vind, maar ja, alles voor het onder de aandacht brengen van het leven met parkinson.

Dat waren enerverende weekjes zo in het nieuwe jaar.