Berichten over Blog

Op woensdag 1 februari jongstleden was ik getuige van de lancering van een nieuw parkinson café voor de regio Krimpenerwaard. Dat hieraan behoefte bestaat lijkt me evident gezien de hoge opkomst. Ik schat dat er rond de 60 belangstellenden waren: patiënten, mantelzorgers en professionals.

“We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, hoe is het met u” vraagt de neuroloog. “Gezien de toestand van mijn lotgenoten in de wachtkamer, mag ik niet klagen. Wat een onmogelijke aandoening en wat een onmogelijk vak”, mompel ik en ga zitten. 

Vanaf eind 2018 ging ik duo-fietsen. Het leek me gaaf en dat was het ook.

De laatste keer dat ik bij de bedrijfsarts was vertelde ik hem dat ik het idee had dat mijn collega’s me niet goed begrepen.

Wat heb ik me op de hals gehaald…komend jaar maar liefst vier interviews met foto`s op de cover, terwijl ik foto shoots verschrikkelijk vind, maar ja, alles voor het onder de aandacht brengen van het leven met parkinson.

Dat waren enerverende weekjes zo in het nieuwe jaar.

Covid was de hele wereld aan het infecteren, mijn echtgenoot met hartfalen was als de dood voor besmetting.

Het is nu ruim een half jaar geleden dat ik de diagnose parkinson kreeg. In de eerste instantie dacht ik:” Ik ga gewoon door met mijn werk als Wijkziekenverzorgende in de thuiszorg.”

Met de nodige handtherapie kreeg ik mijn pols weer gebruiksklaar. Toen ik eindelijk weer mocht fietsen, lukte dat nauwelijks, omdat ik de (traploze) versnelling met mijn rechter hand niet van de ene naar een andere versnelling gedraaid kreeg. Nou ja, na nog wat geduld lukte ook dat weer.