Berichten over Blog: denken en emotie

Vanmorgen was ik bij een behandelaar die aan mij vroeg: “Hoe is je week geweest?”
Ik vertelde enthousiast wat er gepasseerd is. Plotsklaps komt zijn collega aanlopen en begint tegen hem te praten. De aandacht werd verlegd naar de collega en ik dacht: wat gebeurt hier nu?

In mijn eigen ziekenhuisbedje word ik door allerlei gangen gereden en tenslotte geparkeerd naast de andere gelukkigen voor de ok.

De afgelopen maanden zijn als een rollercoaster voorbij geraasd. Terwijl op hetzelfde moment mijn wereld leek stil te staan. Het is een vreemde contradictio in terminis (uitspraken bedoeld waarbij de gebruikte woorden met elkaar in tegenspraak zijn) maar in mijn geval is dat echt het geval.

Daar lig je dan, op je ziekenhuisbedje, te wachten op het 5 uur diner. Door vriend gebracht vanochtend en overgedragen aan verpleegster Silke, op het moment dat ze mij twee polsbandjes omdoet.

Hééé… zie ik je denken, jij hebt toch geen langdurige beperking? Dat klopt, maar ik wordt wel ouder en het aantal beperkingen door de parkinson neemt toe.

Nou, daar ga ik dan, even van me af schrijven. Ben benieuwd of dit wat wordt.

Rik Bronkhorst schreef deze blog naar aanleiding van de documentaire 'Samen alleen'.

Rik Bronkhorst maakte een vlog met als thema 'Parkinson, ieder heeft zijn eigen pad te gaan'. Hierin vertelt hij over de lichamelijke en geestelijke verschijnselen van parkinson en dat die voor iedereen verschillend zijn. Ieder heeft zijn eigen pad te gaan. De kunst is de moed erin te houden en te kijken naar wat nog wel kan.

Vandaag is de dag, hij komt maar één keer.