Berichten over Blog

Ik ben even een moment heel erg verbaasd, als mijn psychologe tegen me zegt: “Ik wil je helpen om je ziekte te accepteren”.

Mijn naam is Arnold Smeels (Amersfoort, 1949). Ik ben getrouwd. Wij wonen in Middelburg. Drie kinderen, zes kleinkinderen. Mijn werkzame leven bracht ik door bij de politie. In maart 2016 kreeg ik de diagnose parkinson.

Ik ben de regie over mijn tranen kwijt. Ze zijn me gewoon de baas geworden en komen niet meer alleen maar tevoorschijn wanneer ik dat toelaat. Ze gaan gewoon hun eigen gang.
Emotioneel incontinent.

‘Wat was de gelukkigste tijd van je leven?’ Ergens vorig jaar, betrapte ik me op de volgende overweging: als ik in het najaar van 2018 en de daaropvolgende winter, om wat voor reden dan ook, had moeten kiezen tussen blijven of vertrekken, had ik er misschien wel voor gekozen om er nu niet meer te zijn.

“Ik rij op de heenweg wel”, zeg ik tegen Annelize. “Het is niet erg als ik een beetje moe bij de keuringsarts aankom na een autoritje. Het geeft een realistisch beeld.”

Dat je depressief kunt worden met parkinson wist ik wel. Maar sombere gevoelens horen niet bij mij. Als je mensen die mij kennen zou vragen om mijn meest in het oog springende karaktertrekjes te noemen, dan komt ‘neerslachtig’ niet op die lijstjes voor.

Het was zaterdag, en het was er druk. Anderhalve meter is er toch al nauwelijks vol te houden in de supermarkt, maar nu was het helemaal passen en meten. 

Na mijn ziekteperiode thuis, ga ik vol goede moed, weer aan het werk. Op advies van de bedrijfsarts focus ik me vooral op taken die wel goed gaan. In goed overleg met mijn leidinggevende passen we mijn takenpakket (tijdelijk) aan. Daarna gaan we proberen om dit weer verder uit te bouwen.

‘Hoe gaat het ermee?’, vraagt een vriendin.
‘Ik vind dat je er goed uitziet!’
‘Dat is alleen maar de buitenkant’, antwoord ik.