Berichten over Blog

Deze blogpost is de tweede uit een serie blogposts over de relatie tussen de ziekte van Parkinson en de blootstelling aan pesticiden. Met deze blogposts wil ik opkomen voor de belangen van mensen die in de toekomst een neurodegeneratieve ziekte zoals Parkinson gaan krijgen omdat zij gevoelig zijn voor nadelige effecten van bepaalde pesticiden. In deel I vertel ik over mijn eigen blootstelling aan pesticiden en leid ik het onderwerp in. In deel II verken ik de neurotoxiciteit van de twee meest gebruikte pesticiden in Nederland en probeer ik zinvolle vervolgvragen te formuleren.

Het is woensdag 13 november voor heteerst gaan we naar het Parkinson Café in Groningen. Vandaag spreekt prof. Teus van Laar verbonden aan het UMCG. Dit is de tweede kennismaking met andere patiënten, al moet ik wel zeggen dat het woord patiënt de lading niet volledig dekt.

Het was in de zomer van 2016, vanaf dat moment begon voor ons zichtbaar dingen te veranderen. In eerste instantie was de gedachten een incident, maar het incident begon ging langzaam over te gaan in iets structureels. Hij probeerde het te maskeren op het moment dat hij een kopje in zijn hand hand had. Wat dan vluchtig op tafel werd gezet. 

Deze blogpost is de eerste uit een serie blogposts over de relatie tussen de ziekte van Parkinson en de blootstelling aan pesticiden. Met deze blogposts wil ik opkomen voor de belangen van mensen die in de toekomst een neurodegeneratieve ziekte zoals Parkinson gaan krijgen omdat zij gevoelig zijn voor nadelige effecten van bepaalde pesticiden.

Albert-Jan Bosch (1968) echtgenoot en vader van een zoon (1997) en dochter (1999), heeft parkinson sinds 2007. De ziekte dwong hem te stoppen met zijn baan in het onderwijs. 

Het lastige van Parkinson, vind ik, is het wisselen van mijn energie level, de ene dag kan ik alles, ‘ren ik op de Highway’, kan ik de hele wereld aan en heb ik 30 nieuwe ideeën en de volgende dag komt de wereld over me heen, ‘sta ik met pech op een parkeerplaats’ en kan ik niets meer. 

Net als zo velen begon ook mijn ‘Parkinson carrière’ met het slikken van pillen, soort A dit werkte goed maar moest later aangevuld worden met soort B, daarna met C en/of D. Vraag me niet welk medicijn, want dat weet ik niet meer.

Terwijl de regen tegen het tentdoek tikt, zit ik in mijn enorme 6 persoonstunneltent te genieten van de eenvoud die kamperen biedt. Met als hoogtepunt voor mij: ’s morgens met een kopje koffie uit de 25 jaar oude campingbeker in mijn stoel (het liefst) voor de tent. Iedereen slaapt nog en het leven is nog enkelvoudig, geen alles-oplossende-regelende-zorgende moeder rol, geen meedenkende echtgenote rol, alleen even mezelf zijn.