Blog: Jij hoeft ook niet in de horeca te gaan werken

Blog: Jij hoeft ook niet in de horeca te gaan werken

15 december 2020 door Johan Lindner

Na de afloop van de tenniscompetitiewedstrijd zitten we, samen met de tegenstander, gezellig in de kantine te borrelen. Voor mij een lastig moment. Als ik moe ben gaat de motoriek en spraak achteruit. Ik kan het niet laten om ook een biertje te nemen. Daar wordt de coördinatie zeker niet beter van. 

Ik hou me een beetje op de achtergrond. Dan worden er, vlak voor mij, toastjes op de lange tafel gezet. Lekker! Daar heb ik zin in. Ik begin spontaan te smeren. Iedereen kijkt me hoopvol aan en verwacht een gesmeerde versie van mij. Oeps dat is lastig. Eerst dat stomme plastic van de toastjes ‘afbeven’. Kleine mesjes, smalle snel omvallende saladebakjes…. Waar ben ik aan begonnen.

Een zeer bijdehante jonge dame, van de tegenstander, ziet dat het allemaal niet zo snel gaat. Ze roept spontaan: “Jij hoeft ook niet in de horeca te gaan werken.” Er valt een stilte. Mijn teamgenoten, die weten dat ik pas gehoord heb dat ik parkinson heb, kijken me verschrikt aan.

 Er schieten twee antwoorden door mijn hoofd:

  1. Een beetje boos zeggen: Nee, dat komt doordat ik parkinson heb. Pats boem! Dan kijken wat er gebeurt.
    Of
  2. Nee, dat klopt. Horeca is inderdaad niets voor mij.

Ik kies voor de tweede optie en we borrelen vrolijk verder. Achteraf wel jammer van mijn veilige keuze. Ik had de reactie van deze bijdehante  jongedame wel eens willen zien.

Bij het volgende toernooi pak ik het anders aan. Tijdens de wedstrijd merk ik dat de tegenstanders een beetje geïrriteerd raken. Ik wordt steeds strammer en we verliezen de wedstrijd.
Na de wedstrijd vragen ze voorzichtig of ik de boel bewust wat aan het vertragen was in de laatste games. “Nee, ik heb parkinson. En na de eerste set nemen de klachten vaak toe”, antwoord ik vriendelijk. Hun irritatie is gelijk weg.

Bij de borrel vragen ze naar mijn ervaringen met parkinson. Ik leg uit dat na 45 minuten de coördinatie minder wordt. Dat ik dan ook moeilijker/trager ga lopen. Dat ik tussendoor nog wel een sprintje kan trekken snappen ze niet. Dat is ook moeilijk uit te leggen. Ik snap het zelf amper. U wel?

Ga terug naar alle blogs van Johan Lindner

Reacties

Terug naar boven